Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.Τι είναι η ποίηση; τι είναι η ζωή; Γιάννης Βέλλης

 Τι είναι η ποίηση;/ τι είναι η ζωή/ μαζεμένη, σε ένα παλιό σακάκι/ ξεχασμένη, σε μια άθλια τσέπη/ κυνηγημένη κι ελεύθερη/ περιορισμένη, ταπεινωμένη/ αγανακτισμένη/ οργισμένη, με τον άνεμο/ που κλέβει τις στέγες/ και τα παράθυρα/ όσα βλέπουν τον κόσμο/ την αυλή/ τη σιωπή/ τη θάλασσα/ ναι, τη θάλασσα/ που φέρνει και παίρνει/ αναμνήσεις/ βάρκες, μηνύματα/ θελήματα της πίστης ή της απιστίας μας/ κάτω από ουρανό/ σαν θέλει να είναι γαλανός/ μα όλο φουντώνει/ σωτηρία και άβυσσος/ μαζί/ τι είναι η ποίηση;/ τι είναι η ζωή/ χίλιες    εκπλήξεις/ που μεταφέρονται/ σε μια σκέψη/ ένα σημείωμα/ μια γρήγορη ανάγνωση.

Γιάννης ΒέλληςJohn Vellis

• Ιωάννης Β. Βέλλης
  Ηπειρώτης στην καταγωγή. Εκδότης δημοσιογράφος συγγραφέας φωτογράφος και ποιητής. Ζει και εργάζεται στη Νέα Ιωνία Αττικής. Ειδικός Γραμματέας και εκπρόσωπος στην ΠΑΝΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ του Συλλόγου Ηπειρωτών Ν. Ιωνίας «ΑΠΕΙΡΟΣ ΓΑΙΑ». Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Το Ποιητικό Ημερολόγιο των εκδόσεων ΙΩΛΚΟΣ για δύο συνεχή έτη φιλοξένησε ποιήματά του (2011- 2012). E-mail: ipirotikipress@gmail.com

Γυάλινα Γιάννενα -Χριστουγεννιάτικη ιστορία – Γκανάς Μιχάλης

Χιονισμένο Μέτσοβο! Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια.Κοντεύουνε ξημερώματα κι ακόμη γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει. Μένει στα δάχτυλα το λάδι αλλά το χάδι χάνεται. Θυμάται κυνηγετικές σκηνές με αγριογούρουνα και χιόνια ματωμένα, πριν γίνει θήραμα κι ο ίδιος στην μπούκα ενός κρυμμένου κυνηγού, που τον παραμονεύει αθέατος αφήνοντας να τον προδίδουν κάθε τόσο πότε μια λάμψη κάνης, πότε μια κίνηση στις κουμαριές κι η μυρωδιά απ’ το βαρύ καπνό του. Ξέρει καλά ότι κρατάει μακρύκανο παλιό μπροστογεμές γεμάτο σκάγια και μπαρούτι μαύρο. Όταν αποφασίσει να του ρίξει δε θα προλάβει πάλι να τον δει πίσω απ’ το σύννεφο της ντουφεκιάς του.Αν σκέφτεται στ’ αλήθεια κάτι τέτοια, και δεν τον τιμωρώ εγώ μ’ αυτές τις σκέψεις, πώς να πλαγιάσει και να κοιμηθεί. Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου, ένας πατέρας που του έτυχε σιωπηλό και δύστροπο παιδί, και να του πω μια ιστορία για να τον πάρει ο ύπνος.Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα…Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα· απ’ τις μασχάλες πιάσ’ τονε σα νά ’ταν λαβωμένος. Όπου πηγαίνεις τα παιδιά εκεί περπάτησέ τον, με το βαρύ αμπέχωνο στις πλάτες του ν’ αχνίζει. Δώσ’ του κι ένα καλό σκυλί και τους παλιούς του φίλους, και ρίξε χιόνι ύστερα άσπρο σαν κάθε χρόνο. Να βγαίνει η μάνα να κοιτά από το παραθύρι, την έγνοια της να βλέπουμε στα γαλανά της μάτια, κι όλοι να της το κρύβουμε πως είναι πεθαμένη. Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς, παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε, να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δούν πως μεγαλώσαμε να παρηγορηθούνε. Γκανάς Μιχάλης